De verkrachting, een verhaal over kroketten.

Moreturius Degrill was in de eerste plaats een fascinerend persoon. Pas daarna was hij een klootzak en een totale verliezer. Vooreerst kon hij ervoor zorgen dat mensen zich verloren in zijn onverdeeld fantastische en breedsprakerige uiteenzettingen over de kosmos, het leven en alles daarbuiten. Het was pas na een paar keren met hem in contact gekomen te zijn dat er dingen begonnen op te vallen, kleine dingen, zeker, maar dingen die desalniettemin niet zo fraai waren.

Het viel bijvoorbeeld op hoe hij nooit echt luisterde wanneer je iets vertelde dat niet over hem ging. Hoe hij de kont van alle passerende vrouwen met een strakke blik aankeek. Hoe hij hen ook vaak effectief achtervolgde als ze in een bar hun plaats verlieten om hun spons te gaan uitknijpen. Hoe hij eigenlijk nooit iets positiefs of lovends kon zeggen over de kosmos, het leven en alles daarbuiten. Hoe hij altijd te veel dronk en dan ruzie zocht met iedereen en uiteindelijk, maar niet onbelangrijk, hoe hij zichzelf steeds verloor in uitgebreide verbale geweldfantasieën over het aftuigen van stumperds die hem hoegenaamd niets verkeerd konden gedaan hadden, veelal gehandicapten en kinderen. Hij had het ook niet zo voor de multiculturaliteit, omdat hij vond dat die niets dan problemen had gebracht.

Hij leek absoluut geen gevoelens of affectie te bezitten voor gelijk wie dan ook en hij ging er zelf ook prat op dat de weke genoegens van de liefde niet aan hem besteed waren. “Ik ben een beest van de passie, liefde is dan toch maar een secundair en week afbleeksel van wat echt telt. Stompen en gestompt worden.” Wie daarmee niet akkoord ging kon wat hem betrof oprotten, en deed dat ook meestal. Het overgrote deel van de mensheid vond hem een pompeuze eikel, ondanks zijn dashing good looks, zijn dandystatus, zijn formidabele scherpzinnigheid en zijn gevoel voor ironie.

Moreturius zelf twijfelde echter niet aan zijn sympathiciteit en morele integriteit. Meer nog, hij vond zichzelf het einde, een formidabel mens, met bijna bovenmenselijke gaven. Hij was om zijn eigen woorden te gebruiken “een toffe peer, maar dan zonder zoetheid”. Hij achtte zichzelf ook een goed minnaar en die overtuiging straalde, zoals dat vaak gaat, af op de vrouwen die hij ontmoette.

“Ze lijken maar al te bereid om met hun scheur open op hun rug te gaan liggen, die wijfjes. Aan zo’n bink kunnen ze niet weerstaan”, zei hij, waarna hij met zijn linkerhand zijn kloten iets meer naar boven in zijn broek trok en met zijn linkerhand zijn glas pils leegdronk. Zijn vrienden knikten en lachten. Hij had een exquis gezelschap van ja-knikkers en idioten om zich verzameld, een select clubje.

Zijn criteria voor lidmaatschap waren eenvoudig, iedereen kwam in aanmerking, maar wie hem tegensprak vloog eruit. Over de blijvers sprak hij met eerbied en op serene toon, dat was hun beloning. “Dat zijn mijn maten, mijn echte makkers.” Niemand van hen kon het tegenspreken of ontkennen, ze waren er immers voor geselecteerd om het niet te kunnen.

Nog iets waar Moretorius vaak over pochte was over zijn fantastische gaven als amateurkok. Zijn specialiteit was de zelfgedraaide kroket.

“Mensen denken vaak dat kroketten maar banaal voedsel zijn”, declameerde hij keer op keer,” maar dat is een belachelijke en banale gedachte van mensen die niets van koken kennen. De waarheid is dat de kunst van het kroketten maken één van de hoogste gastronomische disciplines is, en dat hij, die deze kunst beheerst, en alleen hij, een meester van het culinarisme mag genoemd worden. En ik, ik beheers die kunst tot in de puntjes.” Het was dan aan zijn vrienden om de juiste gevolgtrekkingen te maken, wat ze al gauw deden, tot zijn trots en grote tevredenheid. Hij vond dat zijn selecte kring niet selecter kon worden, en ook niet perfecter. Voor de zekerheid zei hij toch nog “Ik ben een meester van het culinarisme”, waardoor alle twijfel werd weggenomen.

Enkele vrienden pinkten een traan weg en toen ze in zijn afwezigheid, want hij ging vaak vroeg slapen om rimpelvorming op zijn gezicht tegen te gaan, zijn uitspraken prezen waren er een paar die helemaal in de ban van een geweldige emotie kwamen en geen woord meer konden uitbrengen.

Op een avond in juli reed hij met zijn BMW cabriolet door de lauwe avondlucht. Hij had zijn trui rond zijn schouders gebonden, wat hem altijd een gevoel van jeugdige onstuimigheid gaf en hij genoot van de omgeving en de luide muziek die door de speakers van zijn bijzonder krachtige audio-installatie kwam. Op een bepaald moment zag hij een knappe jonge vrouw met motorpech aan de zijkant van de weg staan. Hij twijfelde geen moment en besloot om haar te versieren.

“Oké, groovetime”, dacht hij en hij parkeerde zijn auto voor die van haar op de berm. Ze bleek Irma te heten, wat hij maar een belachelijke naam vond, en ze was een lieflijke bruinharig meisje van een jaar of twintig. Na haar met het vervangen van haar band geholpen te hebben keek hij diep in haar ogen. Hij dacht: “ Ze valt zoals bakstenen vallen als ze van een hoogte naar beneden gelaten worden, keihard en zonder enige restricties. Voor mijn onweerstaanbare charme.” Hij nodigde haar uit om bij hem thuis iets te komen drinken. “Wie weet, kunnen we wel een kroketje eten”, zei hij, zonder met zijn ogen te knipperen. Irma keek lichtelijk verbaasd naar hem terug. Hij keek even naar zijn biceps, en merkte op dat ze nog steeds bruin gebronsd en gezwollen waren. Dat was een opluchting. Irma liet haar auto staan en stapte naast hem in. Hij schakelde meteen naar tweede, gaf serieus gas en racete de baan op. “Speciale naam, Irma”, zei hij. Ze knikte. “Wat zijn die man zijn tanden wit”, dacht ze, maar ze zei er niet van. Ze was niet het soort van vrouw dat vaak of vlug complimenten gaf.

Toen ze bij hem thuis arriveerden had ze nog maar nauwelijks iets tegen hem gezegd. Hij daarentegen had haar al bijna alles verteld wat er met hem gebeurd was de afgelopen vijf jaar en hij maakte geen aanstalten om te stoppen met tateren. Hij parkeerde de auto voor zijn deur en legde de motor af, waarbij hij haar even schalks en, zo hoopte hij, sexy aankeek. Hij had het kinderslot van de deur aan de passagierszijde ingesteld, zodat hij een heer kon zijn als er mensen keken en nadat hij was uitgestapt keek hij even sardonisch glimlachend naar haar tevergeefse pogingen om zelf de deur open te doen. Met enig misbaar stapte hij naar de andere kant van de auto en maakte de deur open, waarna hij haar zijn hand aanbood. Ze nam zijn hand aan en stapte koket uit de auto.

“Dit wordt een superavond, die griet is zo geil als boter”, dacht hij.
Ze stapten zijn huis binnen en hij leidde haar rond waarbij hij niet naliet om haar te imponeren met zijn meticuleus uit magazines overgenomen interieur en zijn door literatuurprofessoren samengestelde boekenkast. Hij vroeg haar om het zichzelf makkelijk te maken en te doen alsof ze thuis was en nadat ze haar schoenen had uitgedaan en op de sofa was gaan zitten kondigde hij aan dat hij kroketten voor haar zou maken. Het was zijn ultieme verleidingstruc. Ze wierp nog tegen dat ze niet zoveel zin had om te eten maar dat bezwaar wuifde hij weg.

Hij ging naar de keuken en deed zijn kookschort om en hij begon met een aardappelpasta te bereiden. Binnen de kortste keren had hij een tiental goudbruine kroketten gebakken. Hij deed ze in een schaal en kwam weer in de woonkamer binnen. Toen hij haar hoofd vanachter de plant zag verschijnen leek er niet veel aan de hand, maar hoe dichter hij kwam, hoe meer het hem opviel dat ze poedelnaakt was. Zijn mond viel open van verbazing.

“Wil je geen kroketje”, zei hij en hij rinkelde schaapachtig met zijn schaal. “Ik lust geen kroketten”, zei ze, en ze trok hem bovenop haar. Ze had zijn kleren in geen tijd uitgetrokken en stak zijn lid in haar muts.

Nu, ze was een prachtige vrouw met mooi haar en een geweldig lichaam en het hoeft niet gezegd dat hij van hun hitsige vrijpartij genoot. Maar toch lag er een nevel over zijn fysieke plezier, want het was niet helemaal verlopen zoals hij dat had gewild. Ze hadden eerst kroketten moeten eten, dan had hij ondertussen een plaatje soulmuziek opgelegd en daarna had hij haar een glas wijn uitgeschonken en haar traag maar zeker uitgekleed. Nu was het allemaal ontzettend prozaïsch geweest en hoe meer hij erover nadacht, hoe meer hij zich een gevioleerd man voelde. Ze reed met haar kathedraal van een lichaam op zijn piemel en ondanks zijn irritatie kon hij niet laten om meebewegend te kreunen, haar kont vast te nemen en na een paar minuten haar poes krachtig vol te spuiten. Ze schreeuwde en viel bovenop hem, zuchtend als een gek. Met het verlaten van het sperma uit zijn lichaam kwam meteen weer zijn gevoel van irritatie naar boven. Hij duwde haar onzacht maar niet al te ruw van zich af en ging op zijn zij naast haar liggen.

“Wou je dan echt geen kroket?”, vroeg hij verbaasd.

“Ga je nu godverdomme zwijgen over die stomme kroketten!”, snauwde ze terug. Hij keek verbaasd naar haar gezicht en zag dat haar bruine ogen vurig en gemeen stonden, ze had een harde trek rond haar mond. Hij stamelde iets, maar ze onderbrak hem. “In wat voor een lelijk dwaas huis woon je ook? “ Ze vroeg hem ook of hij een sigaret had, waarop hij op verontwaardigde toon antwoordde dat hij geen sigaretten had, omdat hij roken een onheuse gewoonte vond.

“Oké, loser. Dan ga ik even sigaretten kopen”, zuchtte ze. Ze stond op een stapte in haar rokje en knoopte haar blouse dicht. “Houd die pik wat stijf”, want ik ben zo terug. Ze lachte alsof hij een hoer was die ze net een bundel biljetten had gegeven en ze knipoogde liefdeloos.

“Ze heeft helemaal geen klasse”, dacht hij en toen hij haar door zijn voordeur zag verdwijnen wist hij dat hij net verkracht was.

Hij voelde een brok in zijn keel zitten en zijn maag zat in de knoop door de emotie. Hij voelde de nood om aan iemand te vertellen wat hij meegemaakt had dus hij nam zijn gsm en hij belde één van zijn vrienden op. Die vond het helemaal niet erg dat hij zo laat nog belde. “Integendeel zelfs, ik vind het super dat je aan me denkt”, zei hij. “Er is iets vreselijks gebeurd”, riep hij in de hoorn. Zijn vriend reageerde precies zoals het moest, met nauwelijks verholen horror in zijn trillende stem vroeg hij wat er dan wel gebeurd was.

“Ik heb de meest wrede, gevoelloze en narcistische vrouw ooit ontmoet. Ze heeft geen culinaire smaak en ze heeft ook nog een lelijke naam”, zei hij.
“Gooi haar er dan uit! Je bent wel beter dan dat!”, zei zijn vriend.
“Je begrijpt het niet”, de brok in zijn keel kwam terug en hij voelde de tranen in zijn ogen komen, “ik ben stapelverliefd op haar, ik denk dat ze de vrouw van mijn leven is.” Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn en hij zette zijn telefoon af.

Toen ze terugkwam lag hij nog steeds in zijn blote flikker op de zetel. Hij keek haar aan alsof ze het allermooiste was dat hij ooit gezien had. “Wat zit je daar zo stom te grijnzen, idioot? Heb je weer van je stomme kutkroketten gemaakt of zo?”, zei ze.

“Het is pure poëzie, die woorden van haar”, dacht hij. Ze doofde haar sigaret door ze met haar hiel op zijn mat uit te drukken, kwam naar hem, gaf zijn penis een tikje en verkrachte hem opnieuw.