Ik houd erg veel van voetbal, ik verslind alles dat van dichtbij of van veraf ook maar iets met voetbal te maken heeft. Mijn vrienden noemen me een fanaticus. Als er gekozen moet worden tussen een film voor volwassenen waarin meisjes met hun blanke blote boezems zwangelen en een voetbalwedstrijd dan kies ik altijd voor de (voetbal)wedstrijd. Ik word het nooit beu om feitjes over voetbal op te sommen, matchen te bespreken of om de goede en slechte kanten van spelers openbaar te maken. Tijdens het vrijen denk ik weleens aan Vincent Kompany.
Dat is eigenlijk niet waar.
Anyhow, François Sterchele is dood. "Star sailor", dacht ik eerst nog toen het bericht mijn hoofd binnentrilde en ook, "dat is nu jammer", want ik houd van de muziek van Starsailor. Maar het ging over iemand anders, naar alle schijn een soort van opkomende voetbalheld. "Ook leuk!", dacht ik meteen, en onmiddelijk daarop, "Moving on!" Dat gaat zo. Schietpartij in Schaarbeek, moving on! 80.000 doden in Myamar, moving on! Zo ook met deze zaak. Getalenteerde jongeman sterft in verkeersongeval, moving on!
Niet dus, uren en uren werden wij, de Belg, bestookt met allerlei boodschappen, anekdotes, interpraties en verklaringen over het wel en wee van deze, zoals mij duidelijk werd, zeer toffe peer.
Sterchele reed zich deze nacht met zijn Porsche te pletter op de N49 in Vrasene, richting Knokke dan nog. Onvergeeflijk snobistisch van hem. Hij reed natuurlijk te snel. Ik wil me bij voorbaat al verontschuldigen bij Filip Joos, die naast voetbalcommentator blijkbaar ook een uitstekend socioloog is. Filip Joos vindt dat we leven in een puriteinse maatschappij en dat uitspraken zoals de mijne in de voorgaande zinnen een beetje belachelijk zijn. Dat vertelde hij aan mij persoonlijk, weliswaar doorheen mijn radio en in het bijzijn van opperlolligaard Peter van de Veire. Wel Filip, wij liberale denkers onder elkaar kunnen elkaar best wel met de voornaam aanspreken, dat vind ik nu dapper gesproken van je. Dat is jouw visie, dat zijn de tekenen die jij ziet. Niet dat het er bijzonder veel toe doet, maar laat ik je toch even tegenspreken en eens vertellen wat ik zie.
Ik zie een totaal dolgedraaide spektakelmaatschappij. Dat moet jij als sport- en mediaman, al is het maar gedeeltelijk, wel kunnen volgen. Ik zie overal dat het mensen eigenlijk helemaal niet kan schelen wat er gebeurt, zolang er maar iets gebeurt. Zolang het maar knalt. Doping, hartaanvallen op het veld, omkoperij, de dikke kop van een voormalige Argentijnse spits! Zolang het er maar mooi, smooth en spannend uitziet. Zolang het maar sexy is. Ik zie ook dat er eigenlijk niets meer gebeurt doordat er zoveel gebeurt. Baudrillard, wiens overlijden ik vorig jaar slecht zeer summier vermeld heb gezien, noemt dat de inertie van het hyperreële. We zitten eigenlijk heel de tijd in een spektakelstoel, een beetje zoals in de bioscoop het geval is, en al wat men ons voorlepelt nemen we met de grootste traagheid tot ons, onkundig om te reageren. Ik heb het nu over ons, Filip, als leden van de massa, niet als de zeer vooraanstaande intellectuelen die we beiden zijn. Aldus, en probeer me nu nog even te volgen, het duurt niet al te lang meer voor ik tot mijn punt kom, gaat het niet om een puriteinse maatschappij waarin wij leven. Het gaat erom welk spektakel er kan gegenereerd worden door zeer puriteinse uitspraken te doen. Als puriteinse uitspraken een spektakel opleveren dan zullen er puriteinse uitspraken gemaakt worden. Zoniet, dan niet. Te vlug rijden is zo rijden dat het een leuk verhaal oplevert waarvan mensen zeggen: "oh" of "ah" of "ze moesten die snelheidslimiet verlagen" of "ze moesten die snelheidslimiet verhogen". Maar nog een keer: dat is maar mijn mening over die hele zaak. En Baudrillard, ach ja, die reed niet in een sportwagen en heeft gewoon een resem ontoegankelijke boeken geschreven. We moeten daar allemaal niet te zwaar aan tillen. Zwaarwichtigheid is weliswaar de boodschap zelf, zeker als het over de dood gaat.
Misschien heb jij een tante Maria die vaak dingen zegt als "ze moesten hem bij zijn kloten ophangen en hem schillen met een patattenmes." Ik heb er ook zo eentje, maar ik acht ze van minder belang in de hele thematiek ter hande. We kiezen allemaal onze eigen bronnen.
Uiteindelijk besluipt me ergens een zeer cynische, op en top verfoeilijke maar zeer spectaculaire gedachte, die dus uitgesproken moet worden. De gedachte: als ik ooit een kleuter doodrijd hoop ik dat ik tegen die tijd een bekend sportidool ben. We leven in een zeer spectaculaire maatschappij, met niets achter de facade.
Sterchele is stil, en waarschijnlijk zou het hem geen ruk kunnen schelen of de maatschappij vol spektakel is of niet. Als hij maar kon voetballen, van het leven genieten en klaarblijkelijk, te vlug rijden. Zeker kunnen we daarvan niet zijn. Moge je rusten in vrede, François, ik denk aan je, met zo weinig mogelijk spektakelgeilheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten