Brief aan Flair

Van: Frank Ivonne Isidoor D'hanis (wieldope@hotmail.com)
Verzonden: vrijdag 15 januari 2010 1:18:32
Aan: flairsec@flair.be

Beste redactie van, wat ons voor deze mail betreft, het beste blad van heel Vlaanderen,

Wat ik u zal vertellen is een verhaal, te schokkend om te geloven, een diepgaand romantisch-pessimistisch epos dat u zal verbazen en vraag na vraag bij u zal doen rijzen. Een postmoderne liefdessaga die zijns gelijke in het westen en de wereld niet kent. De gebeurtenissen die zich de afgelopen dagen in mijn leven ontvouwden zijn zo ontwrichtend en zo bizar dat ik nog steeds moeite heb om ze te geloven. Toch is elk woord dat ik zal spreken waar en terwijl ik dit schrijf voel ik het diepe pijnlijke bonzen van mijn gebroken hart.

Ik en de Ronny ontmoetten elkaar vier jaar geleden en het was meteen raak. Ik was met een paar vriendinnen naar de kermis in Vloerebbe-zwevegem gegaan en ik vroeg om een suikerspin, vooral omdat ik daar zin in had, maar ook omdat ik geloof dat er een diepere metaforische waarheid zit in de uiterlijke verschijning van de suikerspin. Dat geloof ik echt.

Tijdens het bestellen kwam er een donkerharige, bruinhuidige, linkerogige kerel achter me staan. Hij kwam, om preciezer te zijn, nogal dicht staan, met zijn kruis tegen mijn kont, maar ik veronderstelde dat hij ook een suikerspin, een suikerappel of suikerdruiven wilde bestellen en dacht er verder niet te veel van. Toen ik me omkeerde en weer naar mijn vriendinnen wilde rennen sprak hij me echter aan. Hij zei: "Wist je dat ze een suikerspin ook een barbe à papa noemen? Een suikerbaard van papa, dat zet je aan het denken, niet? Nessepas, zeggen ze in het Frans." Ik was meteen onder de indruk van zijn kennis en zijn buitengewone manier van chickies en babes versieren maar ik wilde me niet direct als het ware frontaal in de poes laten nemen, dus ik hield de stomige boot wat af. Hij bleef me echter een hele avond van een afstand volgen en uitchecken en toen ik naar huis ging wandelde hij in het donker op vijf meter achter me mee tot aan mijn huis. Dat vond ik erg romantisch, en ik viel als een blok voor hem.

Onze relatie was passioneel, met alle standjes, alletwee. Vanvoor èn vanachter. Het lijkt wel of we heel de tijd de liefde bedreven tijdens die eerste weken. We speelden ook nogal veel stratego. (Ik zette altijd bommen rond de vlag, wat hij een nogal mottige strategie vond. Dan zei hij: "ja wijf, knal ben kapot. Zijde content of wa? Das ook weer nie voorspelbaar, waar." en dan zei ik "Ja, en toch heb ik gewonnen", een opmerking waar hij dan nogal pissed over werd.) Het was een gelukkige tijd die ik als in een roes beleefde. Toch kwam er al vlug een schaduwvlek op onze relatie. Het gebeurde toen we met elkaar aan het bellen waren en plots de lijn wegviel. Tot mijn moederneukende verbazing hoorde ik plots een vrouwenstem. Ze zei "this connection has been broken", in wel 14 talen (of misschien ook in 3 talen, kan zijn, ik was echt geshockeerd). "Ja maar godverdomme", dacht ik en in een koleire belde ik de Ronny terug. "Wie is die vrouw?", vroeg ik hem. Ijzig koel legde hij me uit dat het niets was om me zorgen over te maken, dat het simpelweg een vrouw van het telefoonbedrijf was. "Relax, wer, zot kalf", zei hij ook nog. En ik, naïeve geit, geloofde hem: ik was verliefd.

Naarmate onze relatie langer bleef duren begon ik meer en meer negatieve kanten te ontdekken aan de Ronny. Zo was hij vijftien kilo dikker dan ik eerst had gezien en liet hij scheten op de achterkant van zijn hand, bovendien scheerde hij soms het haar van bokken in de lokale kinderboerderij en verfde hij er swastika's op, om kindjes bang te maken. Op een keer zaten we op restaurant en ging hij echt te ver, maar daar vertel ik liever niet over. Mijn poes heeft nog dagen nadien naar paëlla geroken.

Dat alles maakte dat ik me toch vragen begon te stellen bij die vrouw van in het begin, die vrouw die zogezegd 'gewoon een vrouw van het telefoonbedrijf' zou geweest zijn. Ik stelde hem er steeds vaker vragen over, en jaloezi kwam als een donkere streep altocumulus over de zonneschijn van onze relatie hangen. Hij bleef echter staalhard ontkennen dat hij iets had met de vrouw van het telefoonbedrijf. Vorige maand stapten ik en de Ronny in het huwelijkstoyotaatje. Kort daarna heb ik de waarheid ontdekt.

We gingen samenwonen als getrouwd koppel en even leek alles goed te gaan. Na een maand kreeg ik onze eerste telefoonrekening en merkte op dat die wel erg hoog was. Ik vermoedde meteen wat er aan de hand was en ik confronteerde de Ronny met mijn theorie. Hij ontkende eerst maar nadat ik (zachtjes) in zijn ballen heb geschopt met mijn bergschoenen heeft hij alles opgebiecht. De Ronny en de interrupteursvrouw van het telefoonbedrijf hebben stemseks met elkaar, en wel al vijf jaar. Mijn wereld stortte in (niet letterlijk).

Ik ben zo kapot en leeg van binnen. Een beetje als een veloband die net over de inhoud van een pot met punaises is gereden, en nergens is er een rustineke te bekennen, en er is wel een velomaker maar die woont in het volgende dorp, en wie zal er mij naartoe brengen, en zelf kan ik niet gaan, want mijn velo is kapot, en als dat niet zo was zou ik niet eens hoeven te gaan, dus ja wat is het punt dan? Zo slecht voel ik mij.

Kunnen jullie alsjeblieft in de Flair een stukje wijden aan mijn situatie? Ik zou graag in contact komen met mensen die hetzelfde meemaakten en het leed wat delen en verzachten.

Saluutjes,
Tine Verzonne

Ps Ik kan ook keigoed koken!

Date: Fri, 15 Jan 2010 13:43:59 +0100
Subject: Re:
From: FlairSec@flair.be
To: wieldope@hotmail.comBeste Tine

Ik heb je mail doorgestuurd naar de verantwoordelijke redactrice, mocht er verdere interesse zijn, dan hoor je nog van ons.

Groetjes
Kelly

Wordt misschien vervolgd...