Requiem voor Morel

Het is wellicht waar,
Het is niet de schuld,
Van je ukjes van kinderen,
Dat jij zo’n boosaardige trut was,
Maar moet je dan een martelaar worden
Gewoon omdat je bent gestorven?

Het moet zwaar zijn geweest,
En je hebt veel gevochten,
Maar hé,
In de NSDAP werd er ook gevochten,
En zes miljoen joden doden,
Is echt geen sinecure.

Het gaat niet om de strijd,
Maar om de richting waarin je hakt, en
Je hebt de oneindigheid niets gebracht,
Behalve haat en onverdraagzaamheid,
En ik hoop,
Vergeef me mijn theologisch simplisme,
Dat we op een dag,
Samen mogen branden.

Tot dan,
Zal ik je gedenken,
Als een middelmatig wijf,
De vijand van goede, brave mensen,
Door jou tot speelballen gemaakt,
Een ideologische domkop,
Een hardnekkige schandvlek
Van ‘ons’ Vlaanderen,
Een vrouw, inderdaad,
Die toevallig kanker kreeg,
En vrij luizig doodging.
Ocharme.
Zal ik dan maar janken?