Als er vandaag een uitspraak met een zeker waarheidsgehalte door mij kan neergezet worden dan luidt deze: ik heb vandaag zeer veel aardbeien gezien. Dat komt doordat ik vandaag op bezoek was bij een Limburgse aardbeienboer. Jos. Een degelijk 'dirt in the ground' type die Jos, ook niet te beroerd om het een en ander aan te klagen als dat moet. Dat boeren het niet makkelijk hebben bijvoorbeeld. Dat hij een aardbeienboer van de derde generatie is, maar dat hij zijn kinderen niet aanraadt om een vierde generatie te worden. Aardbeien worden gekweekt in grote glazen serres. Het is er altijd windstil. De hommels bestuiven de planten en de aardbeien hangen hoog en droog. Zo ongeveer een meter twintig hoog, schat ik. De aardbeien zijn altijd stil. Ze klagen niet, ze kniesen niet, ze hebben geen besef van de devaluatie en de inflatie in de wereld van de bewusten. Tussen die rijen loopt de boer, ook wel Jos genaamd, met zijn eeuwenoude boerenzorgen. Kan ik nog overleven? Ik scheur mijn broek aan dat fruit. Hij is vergeten hoe hij vroeger van de vruchten hield of wil dat niet toegeven. Hij is ook vergeten hoe zijn vader tegen hem zei dat hij nooit landbouwer mocht worden en hoe hij dat wel deed uit liefde voor de stiel.
Mijn stille bewondering voor de man en zijn noeste arbeid zorgden ervoor dat ik dit niet verried. Ik knikte alleen maar instemmend en hoopte een soort van riem onder een soort van hart te zijn. Ik begrijp zijn zorgen, het leven is onbarmhartig en hard voor ons allemaal, zeker als er wezens afhankelijk van je zijn. Maar laat één van zijn beide zonen alsjeblieft aardbeienteler worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten