Vlaanderen verlaten

Zalmig ben ik hierheen gekomen, om na een lange ontberingsvolle tocht, spartelend in ondiep water, als het ware dan want ik kan best goed zwemmen, helemaal dood te sterven. Dat is wellicht een pleonasme. See if I give a fudge.

"Ga je van me weg? Nu?"
"Ja. Waarom niet?"
"Het is al laat. Ik heb niet graag dat je alleen nog over de straten stapt."
"Ik loop wel op het voetpad."
"Misschien word je verkracht. Op het voet pad, dan."
"Dat moet, dan, maar."
"Ik dacht dat je..."
"Dat ik wat?"
"Ik dacht ergens dat het moeilijker zou zijn. Dat we minder kalm zouden zijn."
"We zijn niet kalm. We lijken dood, dat is niet hetzelfde"
"Doodkalm."
"Ik kan er ook niets aan doen. Zal ik je bed in brand steken?"
"Lijkt me een geweldige metafoor."
"Ja."
"Maar dat blussen wordt weer zo triest."
"Ongetwijfeld."
"Doe toch maar niet, dan."
"Nee."
"We hebben geweldige tijden gehad. Samen. Wij. Het was als een verhaal, maar dan echter."
"Een documentaire?"
"Behoorlijk platte documentaire."
"Voorspelbaar einde."
"Ja."
"Maar nu is het dan toch voorbij."
"Eens je hier buiten bent is mijn leven ook voorbij."
"Zo mag je niet denken."
"Waarom niet?"
"Pathos hoort niet bij documentaires."
"Ik weet dat het niet toegestaan is, in het genre. Ik ben een slaaf van mijn eigen genre."
"Je bent vrij, vrijer dan hiervoor. Dat is toch iets, goeds?"
"Mijn lichaam is jouw horige."
"Dat... nee, doe dat nu niet. Alsjeblieft."
"Ga je naar hem?"
"Je maakt het niet makkelijker voor me."
"Ik wil het niet makkelijker voor je maken. Ik wil dat je leven voorbij is als je hier buiten gaat."
"Mijn leven gaat wel nog even voort, niet voorziene omstandigheden buiten beschouwing gelaten."
"Uiteraard."
"Uiteraard."
"Ga je naar hem?"
"Misschien. Eerst niet. Later, denk ik."
"Een snoepje gaan halen?"
"Wat ben jij een masochist."
"Of een vuilak."
"Eén van de twee."
"Doe maar allebei."
"Ik ga."
"Oké. Dag."
"Ik... ga."
"Hm? Ga dan."
"Dag."
"Dag."
"Oké."

Een boom met kleine vogels doet me wenen. Een meisje dat gestenigd wordt laat me woedend het Koerdenras verwensen. Alle mensen in mijn buurt maken me chagrijnig, iets verder kunnen ze me niets meer schelen. Moge de duivel jullie halen.

"Meneer D."
"Ja, dat ben ik."
"Komt u maar even binnen."
"Dank u."
"Ga maar zitten."
"Dank u."
"U hebt niet zoveel ervaring."
"Nee."
"Hoe denkt u dat op te vullen?"
"Hoe bedoelt u?"
"Wat denkt u ons iets te kunnen brengen dat we niet eerder zagen? Wat is er uniek aan u? Wat zijn uw uitgangspunten?"
"Ik begrijp u niet."
"Wat zijn uw pluspunten?"
"Dat heb ik toch in mijn motivatiebrief al geschreven?"
"Ja, oké. Ik zie in uw test dat u niet wist wie Alan Greenspan is."
"Nee. Het interesseert me niet wie Alan Greenspan is."
"Het interesseert u niet?"
"Je kan niet iedereen kennen. Ik ga voor diepte."
"Diepte."
"Ik ben een analyticus. Ik doe mijn werk, uitstekend en in de diepte."
"Ik begrijp het."
"Als het mijn job is om Alan Greenspan te kennen zal ik hem kennen."
"Journalistiek is misschien geen job."
"Wat is het dan wel?"
"Een missie. Een roeping."
"Soms. Maar meestal niet. Meestal is het een job."
"Denkt u dat?"
"Ja, momenteel wel."
"Wat is uw droomjob?"
"Iets met kernfysica."
"Denkt u hier veel kernfysica aan te treffen?"
"Nee. Dat hoeft ook niet."
"Wat is uw motivatie om hiervoor te solliciteren?"
"Dat staat in mijn brief."
"Er staat geen motivatie vermeld in uw motivatiebrief."
"Ik heb er geen. Deze job was vrij en ik ook. Dus ik dacht: 'dat moet lukken, zeg'."
"Ik denk dat wij genoeg weten."
"Oké."
"Veel geluk nog in uw verdere loopbaan."
"Oké, bedankt."

Als mensen niet pissen dan schijten ze. Als ze niet blaten van geluk dan mekkeren ze van ongeluk. Als ze elkaar niet de kop willen inslaan dan worden ze gedrogeerd. Gebruikelijke drugs zijn werk, liefde, religie en semantiek.

"Ha zie, ons bergske."
"Jow."
"Hoe gaat het bergske?"
"Goed."
"Ha zie."

"Hey."
"Lang geleden."
"Ja."
"Wanneer gaan we nog eens uit?"
"Misschien later."
"Deze zomer?"
"Misschien ergens binnenkort."
"Ja, dat lijkt me leuk."
"Het zou leuk kunnen zijn."
"Ik moet weg. Laat je me iets weten als de rest iets doet?"
"Ja, oké."

"Wie was dat Bergske?
"Gewoon een vriendin."
"Gewoon een vriendin."
"Dat heb je goed herhaald."
"Zou ze niets voor jou zijn?"
"Ze trekt me niet zo aan."
"Fysiek?"
"Ik kan wel goed met haar praten."
"Ha, voila."
"Ja, voila."
"Volgens mij ben je verliefd Bergske."
"Dat denk ik niet."
"Ik zie jullie echt al samen."
"Ik niet."
"Bergske, je moet ervoor gaan."
"Waarvoor?"
"Voor haar hart hé, Bergske."
"Haar hart."
"Haar proberen poepen."
"Ik begrijp het."
"Jullie zouden een mooi koppel zijn."
"Oké."
"Oké?"
"Oké."

Ik ben naar hier gekomen om, niet eens meer mens, tot ding te verstarren. Mijn aanwezigheid is niet meer gewenst en ik ben mezelf, jeugdig, zestien, voor altijd lachend, een onbekende geworden. Ik heb Vlaanderen verlaten. Vlaanderen en al haar mensen, die ik bitter bij me droeg, en wacht nu op weidsere horizonten.
Ik ben hier alleen, in mijn natie van één.