Open brief aan meneer de Vakbond

Open brief aan Meneer de vakbond,

Het zal maar beter de moeite zijn, meneer de Vakbond, die zogezegde reden
waarom u gaat staken. Solidariteit, wat is dat eigenlijk? Het is maar een woord, een concept en ver weg van de realiteit als je elke dag om half acht (!) je bed uit moet om in het superverre en niet erg gezellige Brussel te gaan werken. Ik werk daar niet graag meneer de Vakbond, maar ik moet, want zonder het financiële soelaas dat vast werk me biedt kan ik me bijna niets veroorloven. Geen skivakantie, geen I-pad en geen supersnelle pc om te chatten, met mijn lieve Tamara die ik enkele jaren geleden tijdens een potje World of Warcraft heb ontmoet.

Ziet u meneer de Vakbond, door uw nogal conceptuele en idealistische solidariteit zal ik misschien niet op mijn werk geraken, maandag, en het met een klein beetje minder moeten doen. En dat kan ik absoluut niet verdragen. We leven in een harde wereld, en wie het door de besparingen minder goed zal krijgen moet zijn eigen wortel maar krabben. Het leven in de stad is hard, we worden door migranten belaagd met bazooka's en MIG21's die eigenlijk echt niet vliegveilig meer zijn. En als ik nog maar denk aan de combinatie van mijn piemel en iets Afrikaans, dan heb ik al HIV. In de metro loopt er soms een bedelaar rond. Ei-kes! Hij stinkt echt. Soms komt hij nogal dichtbij mij. Waarom zoekt die mens zich geen werk? Dat is wat deftige mensen doen: ze werken. Het is elk voor zichzelf vanaf nu, net zoals in het boek van Alexander Dumas over die drie Mussen. Superboek, ik weet nog goed dat ik het aan het lezen was.

Het is ondertussen duidelijk dat wij, de kosmopolitische liberalen van de jonge generatie, niet meer hoeven te dromen. Ik moet lange dagen op kantoor kloppen, elke dag, soms heb ik wel weken van 50 uur arbeiden voor de loodzware toetsen van de tikmachine (allez ik heb een Macbook Pro, ma kom) en soms vraag ik me af of ik ooit genoeg zal verdienen om nieuwe tegels te laten zetten aan de wand van mijn buitenzwembad. Dat klopt een BUITENzwembad, meneer de Vakbond, want de hoop op een binnenzwembad heb ik al lang opgegeven. Al zeker vier maanden. Zeker.

Wij zullen waarschijnlijk ook moeten werken tot ons 65 jaar meneer de Vakbond, of denkt u soms dat ik na mijn 65 plots met een kleine Mazda ga beginnen te rijden? Ik wil uitgaan in stijl, met een villa in Toscane, en een blond wijf van tien jaar jonger (minstens) en een D-cup (minstens) aan mijn rimpelige armen De vraag is zelfs: zal ik uberhaupt nog met mijn Maserati over de Vlaamse wegen kunnen vlammen, binnen pakweg veertig jaar? Als de benzine- en brandstofprijzen zo in de hoogte blijven stijgen lijkt het onwaarschijnlijk. Niet iedereen ter wereld heeft het nochtans zo slecht als ons, hier in Vlaanderen, want ik zag onlangs op een documentaire op de Vrt dat er in China echt superrijke mensen rondlopen, en het is echt een schande, die Chinezen maar profiteren, terwijl wij hier alle dagen in het slijk ploeteren, dat Bartje of Jean-jacquesje daar niets over zeggen, ik snap het niet, de politiek heeft geen draagvlak meer bij de jeugd.

Mijn kantoor heeft maar twee vensters, waardoor ik alleen 's ochtends zon heb en het is echt ver stappen naar het 32ste verdiep, waar het kopieerapparaat staat. Zal ik binnenkort niets eens meer met de lift kunnen gaan? Ik mag er niet aan denken. Het is allemaal zo somber en verschrikkelijk. En nu gaan jullie nog staken? Willen jullie mij soms kapot, met al jullie solidariteit?

En ik hoor u al denken meneer de Vakbond: “Waardoor is deze crisis, deze malaise waardoor er besparingen zijn gekomen eigenlijk veroorzaakt? We werken ons hier toch al jarenlang kapot in het westen, en nu wordt er gezegd dat we nog meer zouden moeten werken, waardoor de problemen dan opgelost zouden worden? Hoe kan er iets veranderen als het opperste percentage de schuimlaag van alle winsten blijft afzuigen? Er moet toch iets niet kloppen met die logica? We werken ons lam voor net al die bedrijven die de crisis veroorzaakt hebben, voor de rijken die al zo superveel hebben, en dat al decennia aan een stuk. Waarom hebben we het hier dan niet goed? Waarom moeten we dan niet stilletjesaan wat minder werken? Het lijkt allemaal op een grote valstrik.”

Maar zo mag je niet denken, meneer de Vakbond, dat zijn onproductieve gedachten, en we moeten maar aanvaarden wat er in het systeem zit en daar het beste van maken. En het beste is nu eenmaal: altijd maar werken. Wat ga je doen misschien meneer de Vakbond? Het systeem veranderen? Een oorlog beginnen? Ik wil het u wel eens zien doen. Dan zal ik het zijn die lach.

Ha. Ha. Ha.

U zou me moeten zien meneer de Vakbond, ik zit hier echt wreed geamuseerd te kijken, met zo'n half ironische glimlach op mijn lippen, en met mijn wenkbrauw een beetje opgetrokken.

Ik hoop maar dat ik op 30 januari niet te veel bucolisch smossend werkschuw tuig uit de arbeidersklasse op terrasjes in de januarihitte zie zitten, meneer de Vakbond, want dan zal ik sapperdepitjes chagrijnig zijn. Dan gaat het donderen in Keulen, meneer de Vakbond! Misschien post ik dan wel iets op Twitter of op Facebook, of misschien schrijf ik nog wel een blogpost, en het zal echt snedig, ironisch en venijnig zijn. Het zal je alvast berouwen, da’s zeker!

Ik ga dus gewoon werken op 30 januari, samen met alle andere noest werkende werkers die dit land werkzaam houden, en als mijn door werken verdiend geld op een goeie (werk)dag op is, en ik opeens geen spaargeld meer heb, dan hou ik jou verantwoordelijk, oh werkschuwe meneer de Vakbond. U weze bij deze gewaarschuwd.

Goed bezig hoor (weer ironische glimlach),

Frank

http://www.bbc.co.uk/news/uk-16635205