Lang leve de Sisyphische mars van de moedelozen!

Als je logisch nadenkt kan het er eigenlijk niet beter op worden. Het organisme verzwakt met de jaren. De ademende mens steunt en puft en begint steeds meer op een antieke stoommotor te lijken. De neurologische vertakkingen worden talrijker en ingewikkelder, maar tegelijk verzwakt de myelineschede waardoor de signalen reizen. Het karkas, ooit mens, is uiteindelijk een zeer complexe maar compleet disfunctionele computer. Alle creativiteit dooft uit.

De carrière waarvan je droomde mislukt en wanneer je na tien jaar noeste arbeid en zweet terugkijkt zie je een zwart gat van onbenulligheid achter je. Je wordt wakker op een bruine dag in november, bekijkt het ademende wijvenlijf naast je en denkt "Wie de fuck is dit nu weer?" Je hebt twee kinderen, met de oudste heb je al geen affiniteit meer, en de tweede slipt in snel tempo uit je handen. Hij lijkt te veel op je om een vriend te worden en te weinig om een kopie te zijn. Hij is een uniek maar compleet onbenullig individu, dat is herkenbaar. En pijnlijk.

Over pijn gesproken. Alles, vrouw, kinderen en werk, maakt je doodsbang en de laatste tijd moet je de auto dikwijls opzij zetten omdat je geen adem meer krijgt. Soms word je in het midden van dag misselijk en kan je niet anders dan kotsend voor de bedrijfsplee te gaan liggen. Je verdenkt je collega's ervan dat ze op je plaats azen. Je aast zelf op de plaats van collega's. Er heerst een gelaten sfeer van huichelarij tussen jullie.

De vrienden van vroeger zijn vet geworden. Ze zijn getrouwd, ze zijn zoutloos, het is een triestige boel als je ze ontmoet. Het gaat de laatste tijd meer en meer over auto's, opvoedingsproblemen. En over begrafenissen.

Wat is er aan de hand met die begrafenissen? Waren ze vroeger nog een ondergronds en onzichtbaar gewas, de laatste tijd schieten ze als schimmels vooruit.
Het heden is vlak en smaakloos, het verleden komt niet meer terug en de toekomst is bezaaid met arduinstenen. Ergens staat ook de jouwe.

Maar houd de moed erin, want als hij eruit is, is hij ook weg. Camus zegt dat de enige en eerste vraag van de filosofie "zelfmoord of niet?" is. Het is heel begrijpelijk om "nee bedankt" te zeggen, maar eens je na rationele overweging toch "ja" zegt kan je alleen heroïsch in de diepe zwarte kloof staren. Dan hoot het niet om nog een klagend oud wijf te zijn.

Ik denk dat ik weldra maar eens aan mijn grote overpeinzing begin. Benieuwd wat de uitkomst zal zijn.