Pagina uit het dagboek van een strontmachine.

We zijn metalig, glanzend, we hebben geen ziel en we hebben ze ook niet nodig.

Ik weet best wel dat jij hetzelfde bent als mij, een wezen van vlees en bloed en draden en plastic en hotwires en van koekjes voor de televisie en van tranen wanneer de zieligaard uit de zaterdagavondfilm toch maar eens zijn meisje krijgt. We zijn grotendeels identiek, maar met, misschien, een kleine modulatie, een kwinkslag van verschil. Het maakt niet uit.
Toch hoop ik door en in en met jou iets te ontdekken dat ik zelf principieel niet kan ontdekken, alleen. Het zal wel een panorama op mezelf zijn. Ik wil mezelf erg graag bezitten. Eén dag zonder jezelf is nog oké, je drinkt wat en je bent weer een tijdje beter. Maar elke dag is exact hetzelfde en de aders steken als gletsjers uit mijn armen en ik kan niet met je praten en ik kan niet niet met je praten. Ik kan ook niet met anderen praten maar ik kan wel niet niet met anderen praten. Dat lijkt allemaal overbodig. Vandaag is de tijd van de commercialisering van de veel-te-velen, Milk-inc, Audi’s met uitbouwingen en erkers, tattoo’s op arm, been en gezicht. Verklaring van deze fenomenen: ook de overbodigen willen graag iets om te doen. Iedereen heeft een tijdverdrijf nodig, zelfs koning Boudewijn begreep dat. Onze vrijheid is onbeperkt, er is geen tijd om te praten en eigenlijk, als ik echt eerlijk ben, ook geen reden meer voor. De empirie van het externe spreekt luider dan de introspectie van de binnenkant, zeker in deze tijd. Feuerbach is dood, maar de I-pod leeft. Mijn universum, mijn drama, mijn raggende tonen en melancholische beats en mijn fenomenen: het spektakel is totaal oncommuniceerbaar, ook in zijn delen, en de ultieme stilte buiten ruimt baan voor het eeuwige semantische gebazel vanbinnen.

Ik wil je voelen liefste, jouw metaal op het mijne, in de stilte. Zou dat niet aangenaam zijn? Waarom zou dat onaangenaam moeten zijn?

Wat ik graag wil is dat je je hand tegen mijn borst legt en me met je andere een klap tegen mijn voorhoofd geeft. Wat ik graag wil is dat je me, in mezelf gezeten en eenzelvig wachtend op iemand anders die mezelf bevestigt, zomaar op mijn voorhoofd zoent, zonder woorden. Ik zoek niet naar je vlees maar naar dat wezen waarvan ik weet dat het in jouw en mijn lichaam leeft. Ik zoek naar eenheid, naar een manier waarop ik mijn muren gedecoreerd en het vuil uit mijn ragspinnig brein krijg. Ik zoek naar een motivatie, een reden, een doel, een middel en een uitstekende prijs daarvoor. Ik ben een professionele consument en ik wil geen eieren voor mijn geld.

Ik zoek niet naar jou, ik heb jou eigenlijk helemaal niet nodig. Ik wil dat je een personage wordt in de verhalen die voor me de waarheid naspelen. Je moet onvoorspelbaar (binnen een bepaalde horizon van mogelijke daden die voor jou als geliefde gepast zijn, uiteraard) zijn maar je mag me niet verrassen door me te verlaten. Je moet ook maar niet te veel eisen, niet te vervelend zijn. Kan je misschien een knopje hebben, zodat ik je af en toe eens kan afzetten? Of een schuifregelaar zodat ik je toch iets stiller kan draaien? Ten minste?

Erg graag had ik dat het anders was, zoals het geweest moet zijn, toen jouw strijd de mijne was en de natuur de vijand heette. Dat gaf een gemeenschappelijk verhaal, een narratief zo oud als de mensentijd. Maar die verhalen waren ook flets, voorspelbaar en vaak ongelukkig. Grandeur mankeerden ze al helemaal. Geef me dan maar mijn 50cent- tot 20euro-verlokkingen, met al hun plastic stank, die neem ik er wel bij. Geef me tepels als toetsen en lippen als een touchscreen en put me uit met af en toe iets om over te huilen en te proesten, zoals in een oude boutade over lachen en tranen. Geef me lichtheid, een draagbaar nanomodel, en energie voor dagen, weken en misschien nog maanden (maar geen jaren alsjeblieft, nee). En oh, zorg ook voor het geld als ik het oude nieuwe al niet meer kan verdragen.

Nu dan.
Ik voel me zo alleen, zeg dat je van me houdt, omdat ik het ook doe, dan hebben we iets (misschien als de onder- en bovenkant van een puzzel met een andere tekening op elke zijde en als je het omdraait dan krijg je alles) en misschien wordt het straks een spannend drama dat de adem zal doen stokken en miljoenen bezig zal houden.