Op het einde, opgedragen.

Heb je gedronken aan de bron van Sodom,
Het schreeuwende water in je opgenomen,
Heb je je lichaam belast met zonde,
Ben je duizenden kilo’s zwaarder geworden.

Het zijn die hoeren die ik met me meedraag,
Al die liefde van me weggenomen,
Hun verrotte vormen schreeuwen in mijn dromen,
Ik kan hun blijheid overal ruiken,
Hun viskutten aan je handen,
Je vingers zijn besmet.

Ik ben een elektronenwolk,
Verberg je gezichtsloze warme schaamte,
In mijn centrumloos gezicht.
Ik heb geen kracht om los te breken,
En ik weet niet wie ik ben of hoe snel ik ga.

Een burcht van melk en honing,
Een vel over een schedel,
Een gebroken schepsel alleen met spiegels,
Beter niets, dan op je wachten
En het verbreiden van deze smarten.

Elke sobere trouw heeft enkele regels,
In kwaadaardigheid,
Heeft onze uithouding,
Veel aan neuken,
Je onderste uitsteken,
Als lelijke tijden in je draaien.